Jak zrobić zero w gniazdku? Jest kilka sposobów, aby to zrobić, i wszystkie działają. W zależności od standardów gniazda, bajt danych o długości zero będzie uważany za zamknięte gniazdo i spowoduje wyłączenie mainframe. Dwie najczęstsze metody robienia zera w gnieździe to UDP i TCP. Pierwsze dwie metody mapują dane z jednego węzła do drugiego i zwracają bajt o długości zero.
Pierwszym krokiem jest określenie typu posiadanego gniazda. Gniazda UNIX-a mają nazwy, ale gniazdo serwera czeka, aż inny proces się z nim połączy. Następnie, gniazdo klienta inicjuje połączenie. To jest tak proste jak to! Utworzenie gniazda serwera jest proste. Następnym krokiem jest uzyskanie nazwy hosta. Ten krok jest łatwy i można go wykonać odczytując adres IP hosta z pliku tekstowego.
W niektórych przypadkach gniazdo o zerowej sile wciskania będzie chroniło układy scalone podczas wkładania. Zwykłe gniazdo wymaga od użytkownika wciśnięcia w sprężynujące styki gniazda, które działają jak opór podczas wkładania układu scalonego. Procesory często mają setki pinów, a pojedyncza duża siła może spowodować złamanie układów scalonych. Aby tego uniknąć, użyj gniazda z funkcją zerowej siły włożenia.
Jeśli gniazdo nie ma limitu czasu, musisz go zmodyfikować. Struktura linger utrzymuje informacje o gnieździe i określa, jak gniazdo powinno się zachowywać, gdy dane są ustawiane w kolejce do wysłania lub gdy wywoływana jest funkcja closesocket. Wymaga to ustawienia parametru optname na SO_DONTLINGER. Parametr optval określa czas, przez jaki gniazdo powinno być otwarte. Funkcja ta będzie blokować się do momentu, gdy wszystkie dane nie zostaną dostarczone. Wówczas gniazdo przejdzie w stan TIME_WAIT.
Podobne tematy na naszej stronie
